Iskenderun heeft een centrum met heel veel appartementen met daaromheen heel veel petrochemische industrie. Niet echt een mooie fietroute. Dus meteen maar door naar Antakya. Dit is wel een leuke stad met heel veel geschiedenis. Zo is hier de oudste niet verborgen christelijke kerk, de st. Peter kerk uit de 2e eeuw. Ik doe niet veel aan uitstapjes, maar dit wil ik wel bezoeken. Jawel, het was natuurlijk gesloten wegens verbouwing net zoals het historisch museum in de stad. Dit was dan m'n toeristische trip voor deze maand :-). Mijn tijd hier spendeer ik dan maar aan de lokale culinaire specialiteit, kunefe. Dit is iets met deeg, kaas en honing en wordt gebakken in een hele grote koekepan en is heel lekker. Ook heb ik heel veel niets gedaan in de drie dagen dat ik hier was.

Alle reisplannen zijn in het water gevallen wegens te gevaarlijk of geen passend vervoer. Antakya is nu dus het verst gelegen punt van mijn reis geworden.
Wat statistieken; 4800 km gefietst, 34 km recht omhoog gefietst, geen lekke banden, 2 x fietsenmaker nodig gehad, 5 ferryovertochten, maar 2 fietsreizigers gezien en veel meer zon dan regen gehad.
Kwijtgeraakt; muts, bierbuik.

Nu ben ik bezig om naar de zwarte zee te gaan, dus dwars door Turkije naar het noorden. Vanuit Antakya is het voornamelijk omhoog fietsen tot ik op een hoogte van ca. 1600 mtr. ben. Het lijkt erop dat ik de komende week op deze hoogte moet rondtoeren. Het mooie mediterane weer is ook verdwenen, het is hier vol winter. De uitzichten over de bergen zijn dan wel weer mooi en plek zat om te kamperen. Ik kom hier ook twee Engelse fietsers tegen die onderweg naar China zijn. We hebben maar kort gesproken want het is berekoud als je stilstaat.

Als ik bij de zwarte zee ben zat ik er aan te denken om naar Rusland over te steken. Maar na het lezen van de visum vereisten vergeet ik dit plan snel. Misschien wel naar Oekraine, geen visum nodig en er is een ferry Zonguldak - Sebastopol. Maar eerst de Turkse bergen bedwingen.