De route gaat langs de kust omhoog. Helaas is het toeristenseizoen in volle gang en is het overal heel druk. De campings, die er in overvloed zijn, staan stampvol. De kustweg is ook heel druk. Niet vreemd want de kust is heel mooi met de rotsen, baaien en vele eilanden. Het enige wat mist zijn echte zandstranden. Elk dorpje heeft wel een strand van kiezels. De zee is ook lekker. Het is lekker warm en vrij zout, zodat je makkelijk blijft drijven.
Ik wil van de drukke kustweg af en ga naar het eiland Pag en eilandhoppend naar Rijeka in het noorden. Dit blijkt niet zo makkelijk te zijn want er zijn geen reguliere verbindingen tussen de eilanden alleen naar het vasteland. Dus met de ferry weer naar de kust. Vanaf de boot is het meteen steil omhoog naar de weg toe, 250 meter hoger. Dit is hetzelfde geval met de andere eilanden en ga dit dus niet doen, zo interessant zijn ze ook niet.

Over het weer heb ik het nog niet gehad want het is vrij eentonig. Overdag een graad of veertig en 's nachts vijfendertig. Er is nu gelukkig een flinke wind opgestoken die wat verkoeling brengt.
Tot aan Kraljevica volg ik de kust. Hier ga ik weer de bergen in richting slovenië. Zo kan ik me weer richting Nederland fietsen. Hier kom ik een fietser uit Letland tegen. Een echte grammenjager, hij had nog minder dan de helft van mij bij zich. Hij ging dan ook voornamelijk door de bergen. We hebben een tijdje gepraat en zijn toen weer doorgegaan. Hierdoor kwam ik niet in Slovenië. De grens ligt op een pas op 1218 meter dus dat is mooi voor de volgende ochtend.

Nadat ik de pas ben gepasseerd ben ik weer in de EU en het begint te regenen. Niet zo erg na al die hitte. In anderhalve dag fiets ik door Slovenië en fiets ik bij Jezersko Oostenrijk in. Vrij vlot kom ik bij de Drau. Hier schijnen de forellen zo in je emmer te springen!? De Drauradweg volg ik voor twee dagen. Even normaal vlak fietsen. Ik heb een kaart van Oostenrijk gekocht om uit te zoeken wat de beste route naar het noorden is. Het maakt weinig uit, ik zal een paar joekels over moeten. Bij Spittal ga ik richting Salzburg. Ik moet over de Katschberg(1641 m.) en over de Radstädter tauern(1739 m.) bij Obertauern. Het wordt geen hoogterecord voor mij, maar wel een zwaarterecord. De laatste vijf kilometer van de Katschbergpas heeft stijgingspercentages tussen de 15 en 30 %, 10% stijging is voor mij heel zwaar. Ik redde het dan ook niet om in een keer boven te komen. Misschien had ik er niet aan het einde van de dag aan moeten beginnen toen ik er al 80 kilometer op had zitten. Drie kilometer voor de top is een verlaten huis waar een vlak stukje grond achter ligt. Onder de overkapping kan ik wat eten maken, want het regent nog steeds. Het is ondertussen acht uur en besluit hier te overnachten. Hopelijk komt de eigenaar hier niet 's morgens vroeg hout hakken want dat is het enige wat hier nog gebeurt. Ik heb ongestoord geslapen en heb zelfs nog droog ontbeten. Toen ik weer verder ging begon het natuurlijk weer te regenen. Het had haast geen zin om op m'n fiets te stappen, want de afstanden die ik kon fietsen waren zeer kort. Ik veroorzaakte een verkeersopstopping toen een leerling vrachtwagenchauffeur moest afremmen voor mij en toen sloeg z'n motor af. Het is niet makkelijk een vrachtwagen op gang te krijgen op een helling van 20%. Ik ben maar afgestapt en heb gewacht tot alles gepasseerd was.
Zo'n twee uur heb ik er over gedaan om drie kilometer af te leggen. De weg naar beneden is net zo steil en in de regen afdalen is een behoorlijke klus. Nu naar Obertauern wat hier 25 kilometer vandaan is. Dit is ook een zeer zware klim maar dit kon ik helemaal fietsen. Obertauern is een wintersportoord wat in de zomer met regen een trieste plek is. Snel naar beneden waar het hopelijk wat warmer is, het is hier elf graden. Het werd iets warmer maar niet veel, wel een verschil met een paar dagen geleden. Van een Nederlander op de camping in Radstadt hoorde ik dat het slechte weer alleen in dit deel van Oostenrijk was. Dus als ik een beetje doorfiets moet het beter worden, hij had gelijk.

Nu moet ik nog een pas over, pass Lueg, maar die is maar 552 meter hoog en ik ben op 500 meter. Het vreemde is dat ik de hele dag tegen bergen van dik over de 2000 meter aankijk. Ik bekijk m'n kaarten meerdere malen of ik iets gemist heb, maar ik kan niets vinden. Hopelijk kloppen de kaarten want veel zin in nog een megaklim heb ik niet. Wat blijkt pass Lueg is een hele smalle spleet tussen de bergen door. Op het smalste stuk misschien maar 50 meter breed. Wat een geluk, geen hoge klim maar wel een prachtige rit. De Salzach loopt hierdoorheen en die kan ik volgen naar Salzburg.

Vanaf Salzburg is het nog een klein stukje naar Duitsland. Deze route ken ik niet, maar het landschap wel. Heuvel op en af, maïsveld, grasveld, graanveld, heuvel op enz.,enz. In Landshut neem ik de trein en ga naar Würzburg. Een paar kilometer buiten de stad is een camping maar eerst wil ik wat eten. Vlakbij de camping kom ik een restaurant tegen, dacht ik. Buiten zitten wat mensen die zeggen dat er een prive feestje is maar voor een Nederlandse fietser willen ze wel wat proberen te regelen. Er komt een groot bord eten en bier. Daarna nog kaffee und kuchen. De mensen waren geïntresseerd in mijn verhaal maar na een uur of twee wilde ik betalen en doorgaan. Nu kom ik er achter dat dit helemaal geen restaurant is maar een soort buurthuis waar Anja haar 40e verjaardag viert. Ze vinden het leuk dat ik er ben en nadat ik m'n tent had opgezet en omgekleed was ben ik weer terug gegaan. Het werd laat.

In twee dagen ben ik naar Bischofsheim gefietst via de Main en de Saale. Hier merk ik dat ik toch wel moe ben. De teller is dan ook al de 5000 kilometer gepasseerd. Dus een paar dagen rust is geen overbodige luxe.

PS: De meeste fotoos van Kroatië zijn weg. Problemen met m'n nieuwe tablet pc.