Na vijf dagen op camping Tiber te zijn geweest wordt het tijd voor de Abruzzen. Tot nu toe heb ik een voorgebakken route gevolgd, maar nu moet ik zelf weer gaan nadenken. Wat ook wel nodig is want het wordt bergachtig en er zijn niet veel campings.
Vlakbij de camping blijkt een fietspad te beginnen wat helemaal langs de Tiber de stad in gaat. Prima om mee te beginnen, want ik zal eerst Rome doormoeten om op de juiste weg te komen. Ondanks de gps is het nog een hele toer om door de stad te komen en de via Tiburtina te vinden. Deze weg gaat vanaf Rome naar Tivoli en dan de Abruzzen in. Het is helaas een hoofdroute volgens m'n kaart en zal dus wel druk zijn. Totaan Tivoli is het inderdaad heel druk maar ook vlak en met een flink tempo leg ik de 35 km naar Tivoli af. Tivoli ligt op de eerste helling die je tegenkomt en de weg stijgt dan ook ca. 200 meter. Tijdens de klim werdt het me voor het eerst teveel. Als ik niet gestopt was zou ik denk ik van m'n fiets zijn gevallen. Het was niet te steil, 6 tot 8%, maar het was op het heetst van de dag en ik had ondertussen al 50 km in hoog tempo zonder pauzes afgelegd. Gelukkig vond ik een heel klein beetje schaduw langs de weg en ben in m'n tassen gaan zoeken naar alles met suiker erin. Dit waren helaas maar enkele snoepjes, maar samen met het water wat veertig graden was en het zitten in de schaduw kwam ik wel weer genoeg bij om in Tivoli te komen.

Ik weet niet precies waar de Abruzzen beginnen, maar vanaf Tivoli begint het gebergte. Het verkeer op de via Tiburtina wordt hier een heel stuk rustiger. Het is ook een mooie route wat het fietsen een stuk aangenamer maakt. De eerste camping bleek echter tever te zijn en heb voor het eerst deze reis in een hotelbed geslapen.
In Avezzano kom ik langs een groot winkelcentrum met een mediamarkt. Hier heb ik maar een klein tablet computertje gekocht. Wifi is overal beschikbaar maar zonder computer is het lastig internetten. Ondanks de lange stop in het winkelcentrum leg ik toch een behoorlijke afstand af om in Scanno aan te komen.

Het gebied hier is werkelijk prachtig en verbaas me er over dat het zo rustig is. De bergen zijn behoorlijk hoog, ik moet soms passen van 1600 meter over, maar het is niet absurd steil. Ik ben nu op camping Genizia in Barrea wat aan het Lago di Barrea ligt en omgeven is met bergen. De eigenaar, Pasetta is zijn bijnaam en hij lijkt op Douwe dabbert, is een bergbeklimmer. Hij is geboren en getogen in Barrea en heeft alles beklommen hier. Hij heeft ook de K2 beklommen en een boek geschreven, wat je onmiddelijk te leen krijgt. Hij komt elke dag met nieuwe fietsroutes aanzetten waarvan ik er een aantal fiets. Het is elke dag boven de dertig graden, maar op deze hoogte, 800 m., is dit goed uit te houden. Pasetta zorgt er ook voor dat zijn routes door bossen gaan met veel schaduw.

Na vijf dagen vertrek ik toch, hoe mooi de Abruzzen dan ook zijn. Ik blijf wel in de Apenijnen. Er zijn hier geen campings meer dus moet ik wildkamperen. Het is hier niet zo'n probleem om een geschikte plek te vinden. Eigenlijk sta je beter dan op een camping want ik heb altijd de mooiste uitzichten. Toch ga ik nu richting de Adriatische kust, want het fietsen in de bergen begint zwaar te worden. Eenmaal de bergen uit begint het verschil met het noorden van Italie heel duidelijk te worden. Het is hier droog stoffig en vies. De openbare weg wordt ook als vuilnisbelt gebruikt. Toch groeien er de mooiste bloemen en planten tussen de vuilniszakken door. De camping aan de kust in Bisceglie is daarintegen wel weer leuk. Er is geen echt strand maar rotsen. Het is goed om de zee te zien. Het is vanaf hier een kleine vijftig kilometer naar Bari. Ik heb besloten hier de boot naar Durres in Albanie te nemen in plaats van Brindisi.

Tot in Albanie!