Na nog wat bergjes over geklommen te zijn in Slovenie kom ik bij Goricia in Italie aan. Het is hier helemaal plat zoals Nederland. Op de route naar Venetie lijkt het landschap heel Hollands, slootjes en dijkjes. Het is alleen een stuk heter, ca. 35 graden pfffft. Na twee dagen een niet al te mooi stuk van italie doorkruist te hebben kom ik bij venetie. Ik sta op een camping een paar kilometer van de stad maar ze hebbe een shuttlebus.

Venetie is verschrikkelijk druk, maar wel heel mooi. het was zeker de moeite waard om het saaie stuk Italie door te komen. Ik had gedacht dat het een museumstadje was, maar het is zeer levendig. Er wonen ook heel wat mensen. Er zijn heel veel paleizen en kerken om te bezichtigen maar dat heb ik niet gedaan. De stad bekijken is veel leuker. Een gondel heb ik niet genomen want lopend zie je net zoveel of meer. Zo'n gondelrit is ook nog eens heel duur zoals alles hier. Behalve toen ik uit eten ging in een klein visrestaurant waar ik twee centimeter van het water zat. Hier kostte een uitgebreid diner net zoveel als twee bier op een terras.

Omdat de omgeving van Venetie heel druk en industrieel speel ik een beetje vals door de trein van Mestre naar Milaan te nemen. In de trein zit ik samen met nog een valsspeler. Philip is onderweg naar Munchen waar hij in de buurt woont. Het was wel gezellig want de rit duurde meer dan drie uur. Ik heb van hem zijn wegenkaart gekregen van Noord Italie en de Alpen. Zelf heb ik helemaal geen kaart van de omgeving, foutje gemaakt met de gps.Het was al half zeven toen ik in Milaan kwam en volgens mijn nieuwe kaart en de Milanezen is er geen camping. Na een paar uur door de stad crossen heb ik net voor het donker werd toch een camping gevonden. Je kan hier gelukkig tot laat eten want ik had ondertussen een berehonger.

Milaan zelf heb ik niet bekeken, het enige wat ik van de stad gezien heb is een stukje binnenstad en San Siro met het Hippodrome. De volgende ochtend vertek ik richting Turijn.

In twee dagen fiets ik door heuvelachtig terrein naar de stad. Turijn lig aan de Po en heeft hier een aantal indrukwekkende bruggen over gebouwd. Als je de brug over bent kom je aan de steile kant van de Po. Natuurlijk lag de camping hier ook. Het uitzicht over Turijn vanaf de camping is indrukwekkend. Alleen om er te komen is een uitdaging, zelfs voor autoos zo steil is het. Ik moest het ook lopen.

Turijn ligt niet ver van de grens met Frankrijk, maar ook de Alpen. Vanaf nu gaat de weg voornamelijk omhoog. Ik doe er dan ook twee dagen over om naar de eerste serieuze beklimming van deze reis te komen die tevens de grens is. De col de Montgenevre is 1860 meter hoog en helaas met veel tunneltjes. In drie uur ben ik boven in een wintersportoord wat in de zomer nogal vreemd aan doet. In een lange afdaling kom ik in Briancon waar ik een rustdag inlas.

Ik wilde eigenlijk nog over de col du Galibier, maar de Tour de France komt hier langs en ik weet niet of de weg dan open is. Ik moet in ieder geval nog de col de Lauteret, 2058 meter, over om hier weg te komen richting Grenoble. Vandaag doe ik in ieder geval niets anders dan van wat rust te genieten.