Het blijft noodweer in de Atlas. Ik heb de bus genomen naar Er Rachidia bijna 300 km naar het zuiden, het is daar wel goed weer ca. 20 graden en onbewolkt. Dit is een provinciehoofdstadje waarniet veel bijzonders is te doen, het is wal heel oosters. Ik fiets van hier naar Erfoud wat bekend staat voor Erg Chebbi een hele grote zandduin. Hier begint de Sahara pas echt. Ik ben naar de duinen gefietst over een weg wat hier piste heet, het is niet meer dan een spoor in het landschap, soms wel 100 meter breed en allerlei zijsporen. Het fietsen over piste is wel inspannend maar ook leuk, de dag vliegt voorbij en ben in Taouz aangekomen.

Taouz ligt aan het einde van de geasfalteerde N13, de weg die ik voornamelijk heb gevolgd vanaf Ceuta. Het is een heel klein plaatsje aan de Algerijnse grens. De helft van het dorp bestaat uit militairen, want de grens is betwist. Volgens mijn reisgids is hier geen overnachtingsmogelijkheid, maar de jonge eigenaar van het enige cafe, winkeltje in het dorp is net een auberge begonnen. Auberges zijn hier zeer spartaanse overnachtingsplaatsen waar de hurktoiletten soms ook dienst doen als douche. Het was er wal schoon en heb er prima geslapen. Vanaf hier moet ik dwars door de woestijn over de piste naar Tazzarine, een trip van twee dagen denk ik. De eigenaar heeft me alle informatie gegeven die ik nodig heb om de juiste route te vinden.

Onderweg blijkt het toch lastiger te zijn dan ik dacht, het landschap is doorkloven met opgedroogde rivierbeddingen waar ik doorheen moet en raak al snel gedesorienteerd. Gelukkig kom ik een lokale jongen tegen op een fiets die hier de weg goed weet. Hij wist ook waar de prehistorische rotstekeningen waren, dit is de enige bijzonderheid aan Taouz. Ik ben met hem de tekeningen gaan bekijken en er waren ook graftombes. Hij heeft mij hierna weer op de juiste weg gezet, maar het blijft lastig. Later op de dag kom ik een jongen op een brommertje tegen en heb hem gevraagd met mij een stuk te gidsen. De dag eindigde natuurlijk in de auberge van zijn broers midden in de woestijn. Hier heb ik wel een leuke dag gehad en heb hier prima geslapen. De rust in de woestijn is heerlijk. De broers vertellen me dat de weg naar Tazzarine heel slecht is en ik besluit naar Zagora te gaan.

Zagora is een plaats aan een hoofdweg richting Marakech. Het is ongeveer 180 km vanaf Taouz. Omdat ook hier de piste grotendeels verzand is leg ik maar 40 km per dag af. Het wordt een helse tocht van 5 dagen. Ik kwam gelukkig wel genoeg mensen tegen om water en proviand aan te vragen zodat ik daar geen problemen mee heb gehad. Een dag ben ik bij nomaden terechtgekomen waar ik kon blijven eten en slapen, maar nadat ik water heb gehad van hun wat ongelovelijk troebel was heb ik het aanbod vriendelijk afgeslagen. Het is een vreemde gewaarwording om vijf dagen in de hete en stille woestijn te zijn. Het grootste deel van de woestijn is helaas niet mooi zand maar donkergrijs steengruis met keien. Zeer zwaar om doorheen te komen. Er rijden dan ook alleen maar groepjes terreinwagens. Grappig genoeg kom ik na drie dagen een paar Nieuw Zeelanders tegen die de tocht aan het maken waren in een hele grote truck/camper die ze in Nederland gekocht hadden en er mee naar Marokko zijn gegaan. Ondanks een mooie ervaring was ik zeer blij om 10 km voor Zagora weer asfalt te zien.

Ik blijf hier een extra dag om weer een beetje op kracht te komen.