Ik heb een dag langer gedaan over het stuk naar Algeciras, vanwaar de ferry gaat, omdat het stuk Andalusie wel heel hoog is. Omdat ik liever de hoofdweg mijdt ben ik ook op paadjes terechtgekomen waar amper te lopen is. De twee mensen die ik tegengekomen ben schrokken zich rot toen ze een fietser zagen. Helaas ook een dag in de regen en mist moeten rijden, maar hoe dichter ik bij Algeciras kom wordt het weer beter weer. Om in Algeciras te komen moet je over de snelweg helaas, ik heb twee uur gezocht naar een betere route maar ook volgens de plaatselijke bevolking bestaat die niet.

Het is een vreemde gewaarwording om over de snelweg te fietsen, maar de automobilisten rijden hier redelijk netjes en geven mij de ruimte. Snel en veilig bij de ferry aangekomen moet ik nog vijf uur wachten totdat ik naar Ceuta kan. Het is niet een heel mooie stad dus heb ik veel op de rots van Gibraltar uitgekeken. Bij aankomst in Ceuta was het al donker dus heb ik hier maar een hostel gezocht. Om mijn trip van de volgende dag te plannen heb ik aan een aantal mensen hier gevraagd of het veel tijd kost aan de Marokkaanse grens. Het enige antwoord was heel hard gelach, dat zal dus wel een paar uur kosten.

Bij de grens waren alle douaneformaliteiten in tien minuutjes afgehandeld door vriendelijke douanebeambten, ik hou dus een hoop extra fietstijd over.

In de eerste tien kilometer in Marokko fietste ik wonderbaarlijk op een prachtig fietspad gescheiden van de weg, dit had ik toch anders verwacht. Later werdt dit wel anders en was er alleen maar de weg zonder vluchtstrook. De eerste stad die ik tegenkom is Tetouan, hier wilde ik eigenlijk overnachten, maar het is veel te vroeg om te stoppen dus besluit ik door te fietsen. Dit lijkt me wel prettig want Tetouan is een vervelende plaats waar ik continue lastig wordt gevallen.

Tegen de avond moest ik toch een slaapplek hebben en ben gestopt bij een cafe-restaurant langs de weg. Hier was helemaal niemand maar wel open. Er stopte even na mij een auto met Gibraltar kenteken en de man sprak gelukkig Engels. Hij vertelde me dat de boer in het veld de eigenaar was en riep hem. De man was erg vriendelijk en heb thee met hem gedronken. Ik kon hier mijn tent in zijn tuin zetten en mijn fiets kon binnen staan. Voor een restaurant had hij erg weinig te eten en moest het doen met een omelet, er was wel goede koffie. Eenmaal in mijn tent begon ik toch te twijfelen of ze niet wat te aardig waren en bij elk geluidje was ik weer wakker. Mijn wantrouwen was gelukkig overdreven want de man was werkelijk erg vriendelijk. Hij had de hond bij de buren gezet en de schapen ook zodat ik rustig kon slapen. Het hele terrein en de plek waar mijn fiets stond had hij helemaal afgegrendeld, omdat ik hem zeer duidelijk, misschien onvriendelijk, te kennen had gegeven dat ik mijn fiets niet kwijt wil raken. Uiteindelijk is mijn eerste nacht in Marokko prima verlopen.