Het platte slovenie !!!!!!!!!

Na een paar dagen uitrusten in Hongarije ben ik weer op pad gegaan. Het is een dag fietsen naar Slovenie en hoef dus niet meer in Hongarije te slapen. Gelukkig weer euros en betere wegen. Het lijkt wel een beetje op Oostenrijk met de geraniums aan de balkons. De grens met oostenrijk is dan ook niet ver weg net als de Alpen. Ik dacht dat Slovenie vrij plat was maar het is toch echt allemaal voorgebergte van de Alpen. De hoogste pas die ik over moest was maar 650 meter, maar het is de hele dag op en neer. het landschap is wel erg mooi. Ik ben nu in Ljubiana waar een hoop te bezichtigen is. Ik fiets alleen maar door de stad, want ik heb niet veel zin om ergens in te gaan.

Het is nog drie dagen fietsen en dan ben ik in Venetie, denk ik want planningen willen nog al eens veranderen met dit soort reizen.

Het is leuk om jullie reacties te lezen.Ik heb niet veel meer te melden, het is voornamelijk doortrappen.

De weg naar Hongarije

Eerste etappe naar Bischofsheim i.d. Rhön

Eindelijk vertrokken, het duurt toch weer langer dan je denkt om weg te komen. Ik ben toch nog in de buurt van Apeldoorn gekomen. Hier kan ik m'n GPS raadplegen voor de dichtsbijzijnde camping, erg handig. Ik moet voortaan toch maar kijken welke richting de dichtsbijzijnde is, want ik ben nu 15 km teruggefietst. de volgende dag hoopte ik toch wel in duitsland te zijn, maar dat is net niet gelukt, een kilometer voor de grens ben ik gestopt voor een camping.

Het begin van Duitsland is niet erg spectaculair maar het is lekker fietsweer en ik doe mijn geplande 100 km per dag makkelijk. Helaas fiets ik ook een hoop onnodige kilometers, zoals camping zoeken. Maar ook bij Soest(DE) m'n stuurtas met al mijn waardevolle spullen erin vergeten bij een benzinstation. 40 km extra gefietst om het op te halen.

Vanaf nu wordt het landschap ook wat meer bergachtig. De GPS geeft de kortste route aan maar is zeker niet de beste. Een Duitser bij de Möhnesee geeft me het advies om langs de rivieren te fietsen. Dit was een erg goed advies, want dwars door het landschap is erg zwaar. Ik ben nu langs de Möhne, Diemelradweg, Fuldaradweg(R1) en Haunetalradweg(R12) naar Bischofsheim gekomen. Bijkomend voordeel van de fietsroutes was dat ik geen kaart in de gps had van dit gebied. Onderweg kwam ik Stefan tegen, een Duitser op een zelfgebouwde ligfiets (65 kg. !) met zonnepanelen en dynamo's, hij had alle electronica om mij een routete geven naar een camping en overgangen tussen fietsroutes.

Na 770 km en een week fietsen ben ik bij Jen en Dick in Bischofsheim gekomen. Eindelijk een normaal bed en ik kan al mijn natte kleren wassen, want de laatste drie dagen is er toch wel veel regen gevallen.

Het fietsen met een gps is erg prettig. Ik had alleen wat meer oefening met het apparaat moeten hebben voordat ik wegging, dit had wat kleine foutjes voorkomen.

De Trangia spiritusbrander (Stormköker) is super. het brand iets langzamer als gas, maar dit is geen probleem. Ik kook hier meer op dan op m'n gasbrandertje. In Duitsland is 'Brennspiritus (94 %)' overal verkrijgbaar.

De volgende etappe gaat via Oostenrijk naar Hongarije. De exacte route weet ik nog niet die bepaal ik onderweg.

Eerste etappe Bischofsheim

De fiets is weer volgepakt en ik sta in de startblokken om te vertrekken. Deze keer reis ik voor het eerst met een GPS en m'n gasbrandertje heb ik vervangen door een Trangia spiritusbrander. Dit zou een verbetering moeten zijn, maar dat weten we volgende week pas.

Het is nu prachtig fietsweer, zonnig en weinig wind, prima tijd om op te stappen.

Marakesh

Onderweg naar de Tizi n Tichka kom ik een andere lonely biker tegen. Het is een Engelsman, David, die in tegenovergestelde richting gaat. Altijd leuk om andere fietsers te ontmoeten en ik weet nu dat ik de Tichka pas vanaf de makkelijke kant benader. De klim naar de top is ca. 30 km maar niet heel steil.

Er is tijd genoeg om een dag te nemen om de Tichka pas over te komen, ik moet over vier dagen in Marakesh te zijn wat hier 140 km vandaan is. De woestijn heeft me waarschijnlijk gehard, want om 11.15 uur sta ik boven op de Tizi n Tichka, Ik reed er eerst zelfs voorbij. Het bord op de top staat tussen de souvenirwinkeltjes die je hier overal tegenkomt, maar ik heb mijn foto. De afdaling is inderdaad zeer steil met veel haarspeldbochten en prachtige vergezichten. Het gaat erg vlot en het wordt ook wat warmer. Mijn muts en handschoenen kan ik nu afdoen.

Er zit nu nog maar een klein pas tussen mij en Marakesh. De rest van de route gaat voornamelijk naar beneden nu. Ik passeer de kleine pas ook zeer vlot. Plots heel veel getoeter achter me, wat niet vreemd is want dat doen ze hier de hele dag, maar dit was erg aanhoudend. Ik kijk achter me zijn het de Nieuw Zeelanders die ik in de woestijn was tegengekomen. Zij zijn ook onderweg naar Marakesh. Over een paar weken gaan ze naar Nederland om de truck terug te brengen, dan zal ik ze wel weer tegenkomen.

Ik ga zo snel richting Marakesh dat ik om 15.30 uur nog maar 40 km er vandaan ben. Met mijn gemiddelde snelheid van dertig nu moet ik dit stuk voor vijf uur vandaag kunnen doen. Het is ongelovelijk maar om 17.00 uur rijd ik Marakesh binnen. Wat ik als zeer zware dag had ingepland fiets ik 145 km ver en over de Atlas heen. Marakesh is al meteen vanaf het begin compleet anders dan de relatieve rust die ik tijdens het fietsen had. Het is een bruisende en kolkende massa van mensen, autos, fietsen, brommers, ezels, koetsen en wat schapen en koeien. Ik heb een hotelkamer genomen bij hotel CTM wat aan de Place jemaa al fna ligt. Dit plein is het centrum van de medina en lijkt meer op een circus. Op het plein worden in de avond allemaal eetstalletjes opgebouwd waar je van alles kunt eten, erg lekker, er zijn ook slangenbezweerders, acrobaten en allerlei soorten muzikanten en dansers. Vanaf het dakterras van mijn hotel kijk ik over het plein uit wat een fascinerend gezicht is. Ik heb gelukkig nog drie dagen om indeze enorme snelkookpan mijn weg te vinden.

Marakesh is een stad met veel bezienswaardigheden, maar ik heb er maar een paar bezocht. Na vijf weken fietsen is het slenteren door een stad vrij doelloos. Ik heb ook nog een dag in mijn hotelkamer doorgebracht omdat ik me niet lekker voelde. Dit had waarschijnlijk niet met de kwaliteit van het eten op het plein te doen, want die was erg goed, maar meer met de hoeveelheid. Ik heb echt alle verschillende eettentjes geprobeerd. Na vier dagen Marakesh kon ik weer naar huis vliegen. 's Nachts om een uur kwam ik op Schiphol aan waar ik ontdekte dat Transavia een fietspedaal had verloren!! Dit was niet echt prettig maar het kon er nog wel bij nadat op het vliegveld van Marakesh mijn gereedschap in beslag was genomen, wat nodig was om mijn fiets weer in elkaar te zetten. Uiteindelijk was ik om 5.30 uur thuis. (Transavia heeft later wel al mijn schade vergoed.)

Weer terug in de Atlas

Lekker een rustdag in Zagora gehad. Een gids voor woestijn trips heeft mij herkend en komt naar me toe en nu eens niet om iets te verkopen. Hij heeft mij gezien in de woestijn en wil me hand schudden. Hij noemt me monsieur rouge vanwege mijn rode fietsjasje. Erg leuk en dit geeft mij ook een rustige dag in Zagora, want iedereen lijkt het nu te weten en vallen mij niet lastig behalve dan dat ze me een schouderklopje willen geven. In het hotel heb ik ook mijn kleren laten wassen en heb eindelijk weer eens echt schone kleren.

De volgende rit gaat naar Agdz. Wat een rits van palmoases is langs de oever van de rivier de Draa. Ik leg de honderd kilometer moeiteloos af, het is heel wat beter dan woestijnpiste. De volgende dag wordt het weer echt klimmen, want dan zit ik weer in de Atlas. De eerste echt pas die ik moet passeren is de Tizi n Tinififft, 1660 meter hoog. Ik doe er ongeveer twee uur over om de top te bereiken. Vanaf hier wordt het een lange afdaling naar Ouarzazate, dat 500 meter lager ligt. Dit is het eindpunt voor vandaag. Het viel me niet tegen en begin weer wat vertrouwen te krijgen voor de volgende en laatste pas van deze reis. De Tizi n Tichka die 2260 meter hoog is en daarmee ook de hoogste pas in de Atlas is. Waarschijnlijk kan ik morgen op de foto met het bord op de top, maar overmorgen is ook goed.

Hier in Ouarzazate is een supermarkt die bier verkoopt, de eerste die ik gezien heb. Ik heb er twee gekocht een om de pas van vandaag te vieren en eentje voor de Tizi n Tichka, hopelijk. het is dus een klein beetje feest vandaag in mijn hotel van zes euro.

Sahara

Het blijft noodweer in de Atlas. Ik heb de bus genomen naar Er Rachidia bijna 300 km naar het zuiden, het is daar wel goed weer ca. 20 graden en onbewolkt. Dit is een provinciehoofdstadje waarniet veel bijzonders is te doen, het is wal heel oosters. Ik fiets van hier naar Erfoud wat bekend staat voor Erg Chebbi een hele grote zandduin. Hier begint de Sahara pas echt. Ik ben naar de duinen gefietst over een weg wat hier piste heet, het is niet meer dan een spoor in het landschap, soms wel 100 meter breed en allerlei zijsporen. Het fietsen over piste is wel inspannend maar ook leuk, de dag vliegt voorbij en ben in Taouz aangekomen.

Taouz ligt aan het einde van de geasfalteerde N13, de weg die ik voornamelijk heb gevolgd vanaf Ceuta. Het is een heel klein plaatsje aan de Algerijnse grens. De helft van het dorp bestaat uit militairen, want de grens is betwist. Volgens mijn reisgids is hier geen overnachtingsmogelijkheid, maar de jonge eigenaar van het enige cafe, winkeltje in het dorp is net een auberge begonnen. Auberges zijn hier zeer spartaanse overnachtingsplaatsen waar de hurktoiletten soms ook dienst doen als douche. Het was er wal schoon en heb er prima geslapen. Vanaf hier moet ik dwars door de woestijn over de piste naar Tazzarine, een trip van twee dagen denk ik. De eigenaar heeft me alle informatie gegeven die ik nodig heb om de juiste route te vinden.

Onderweg blijkt het toch lastiger te zijn dan ik dacht, het landschap is doorkloven met opgedroogde rivierbeddingen waar ik doorheen moet en raak al snel gedesorienteerd. Gelukkig kom ik een lokale jongen tegen op een fiets die hier de weg goed weet. Hij wist ook waar de prehistorische rotstekeningen waren, dit is de enige bijzonderheid aan Taouz. Ik ben met hem de tekeningen gaan bekijken en er waren ook graftombes. Hij heeft mij hierna weer op de juiste weg gezet, maar het blijft lastig. Later op de dag kom ik een jongen op een brommertje tegen en heb hem gevraagd met mij een stuk te gidsen. De dag eindigde natuurlijk in de auberge van zijn broers midden in de woestijn. Hier heb ik wel een leuke dag gehad en heb hier prima geslapen. De rust in de woestijn is heerlijk. De broers vertellen me dat de weg naar Tazzarine heel slecht is en ik besluit naar Zagora te gaan.

Zagora is een plaats aan een hoofdweg richting Marakech. Het is ongeveer 180 km vanaf Taouz. Omdat ook hier de piste grotendeels verzand is leg ik maar 40 km per dag af. Het wordt een helse tocht van 5 dagen. Ik kwam gelukkig wel genoeg mensen tegen om water en proviand aan te vragen zodat ik daar geen problemen mee heb gehad. Een dag ben ik bij nomaden terechtgekomen waar ik kon blijven eten en slapen, maar nadat ik water heb gehad van hun wat ongelovelijk troebel was heb ik het aanbod vriendelijk afgeslagen. Het is een vreemde gewaarwording om vijf dagen in de hete en stille woestijn te zijn. Het grootste deel van de woestijn is helaas niet mooi zand maar donkergrijs steengruis met keien. Zeer zwaar om doorheen te komen. Er rijden dan ook alleen maar groepjes terreinwagens. Grappig genoeg kom ik na drie dagen een paar Nieuw Zeelanders tegen die de tocht aan het maken waren in een hele grote truck/camper die ze in Nederland gekocht hadden en er mee naar Marokko zijn gegaan. Ondanks een mooie ervaring was ik zeer blij om 10 km voor Zagora weer asfalt te zien.

Ik blijf hier een extra dag om weer een beetje op kracht te komen.

Naar de Atlas

Mijn vrije dag in Fez besteed ik met een bezoek aan de medina die erg groot is in Fez. Het is een ongelooflijk doolhof van hele smalle straatjes vol met mensen. Ik heb mij beperkt tot de hoofdstraten om niet te verdwalen. Volgens mijn reisgids moet ik allerlei bezienswaardigheden zijn gepasseerd, ik heb het gemist. Een jongen wilde me voor een paar dirham de leerlooierij laten zien, hier had ik over gehoord en wilde dit wel. Je kon het alleen maar bezichtigen van een dak van een de omliggende panden. Ik had het zelf nooit gevonden. Het was leuk om gezien te hebben, maar toen mijn gids zijn zuster aanbood heb ik hem gedumpt. Een klein jongetje heeft mij weer terug op de goede weg gewezen, want ik stond midden in de medina. Ik wilde nog meer bezichtigen maar de Medina heeft mijn tijd opgeslokt.

De volgende dag heb ik een korte route gepland, omdat ik pas in de middag vertrokken ben. De rit gaatnaar Sefrou ong. 45 km. Bij Sefrou begint de Atlas en dit lijkt me een goed eindpunt voor vandaag. De weg naar Sefrou is al behoorlijk klimmen en begin toch wel wat schrik te krijgen voor de Hoge Atlas. Er is hier ook een camping die mooi over het stadje heenkijkt. Marokko begint hier ook wat vriendelijker te worden voor een westerling, ze vertellen je gewoon de weg zonder er wat voor te willen bijvoorbeeld.

Na Sefrou staat een rit van 70 km naar Boulemane op het programma. De weg gaat vanaf hier alleen maar omhoog en ga verschrikkelijk langzaam. Ik begin te vrezen dat ik Boulemane niet haal. Toen het in de middag snoeihard begon te waaien en te regenen wist ik zeker dat ik het niet ging halen. Ik heb toen mijn route gewijzigd naar Ifrane wat dichterbij is. Ifrane is een luxe wintersportoord, de koning heeft hier ook een paleis. Maar door het zeer slechte weer haal ik dit ook niet en sta alleen in de bergen zelfs zonder een plek om mijn tent neer te zetten, naast de weg zijn alleen velden met keien. Toen zag ik in de verte een man lopen en ben naar hem toe gegaan om te vragen of hij een plek voor mijn tent wist. Hij sprak alleen maar Marokkaans maar hijging iemand anders halen gelukkig kwam hij terug. De iemand anders sprak wel twee talen, Marokkaans en Arabisch. Hij snapte wel dat ik onderdak nodig had en nam mij mee naar zijn huis een lemen hutje zonder stroom en water. Zijn vrouw heeft een stoofpot met lamsvlees gemaakt voor mij op de houtkachel midden in de kamer, erg lekker. Mohammed heeft wat extra hout op het vuur gegooid en dekens voorme gepakt zodat ik kan opdrogen. Er brande maar een kaarsje en voor de rest had hij een heel klein zaklampje die hij telkens maar heel even aandeed om de batterij te sparen. Hij had ook nog een dochter van ong. zeven en eenzoontje die nog borstvoeding kreeg. Vrouw en kinderen gingen s avonds weg zodat ik kon blijven slapen, er is namelijk maar een kamer. Deze zeer hartelijke mensen, waar ik niet mee kan praten, maken mijn hele slechte dag in de Atlas helemaal goed.

In de ochtend komt zijn vrouw weer terug met een andere vrouw. Zij maken thee en bakken een soort pannekoekenbrood op de kachel, een perfect ontbijt voor een nieuwe fietsdag. Na wat pennen en snoep voor de kinderen en wat geld voor Mohammed achtergelaten te hebben ben ik vertrokken, uitgezwaaid door de hele familie. Het weer was nog steeds bar slecht en dit gaat weer een lange dag worden zonder veel kilometers. Het is ook nog gaan misten en zie dus niets van eenvan de prachtigste landschappen volgens de reisgids. Ik ben via Ifrane naar Azrou gegaan waar ik in een hotelletje ben gegaan. Ik zit er nu al voor de tweede dag want het weer is nog steeds heel slecht. Als het morgen nog steeds zo is ga ik mischien een stuk met de bus.

Tot nu toe is de Atlas me slecht gezindt. Het is niet zozeer de zwaarte van de tocht maar mijn moraal wat me misschien opbreekt. Vooralsnog hoop ik op beter weer.